Η ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ είναι ένα ανεξάρτητο αριστερό σχήμα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης που δραστηριοποιείται στο Φυσικό Αθηνών.

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012


Να μην περιμένουμε άλλο...

Ο νέος εφαρμοστικός νόμος που ψηφίστηκε τον προηγούμενο μήνα, με πραξικοπηματικό τρόπο από μία πραξικοπηματική κυβέρνηση, αποτέλεσε την αρχή μιας νέας εποχής βαρβαρότητας με θύμα την εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.

Ταυτόχρονα, ο Παπαδήμ(ι)ος, η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, οι σύμμαχοι τους ΔΗΜΑΡ-ΔΗΣΥ, αλλά και όλοι οι άλλοι επικεφαλής των δυναστών των λαών (η Λανγκάρντ, ο Γκάιτνερ (αμερικανός υπ.οικ.), ο Γιούνκερ, ο Άκερμαν) έχουν βγει με δηλώσεις τους και θριαμβολογούν. Θριαμβολογούν για τη σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα των πολιτικών που χειρίστηκαν το θέμα, για τη σύνεση των τραπεζιτών που έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή, για την υπευθυνότητα της ελληνικής πλευράς κλπ. Για άλλη μια φορά λένε ότι μας σώνουν. Ή και ότι πέτυχαν μια «ιστορική νίκη» στη συμφωνία του Γιουρογκρουπ.  Όλοι οι παραπάνω, με ένα στόμα-μια φωνή, διατυμπανίζουν ότι ο κίνδυνος χρεωκοπίας απομακρύνθηκε, ότι τα βάσανά μας τελείωσαν, ότι από δω και πέρα μόνο καλύτερες μέρες θα έρχονται.

Αλλά τι ακριβώς εννοούν και πως ορίζουν τις καλύτερες μέρες οι διάφοροι καλοθελητές; Η συμφωνία την οποία υπέγραψαν οι «σωτήρες μας», στην πραγματικότητα αποτελεί μια ακόμα αντιδημοκρατική και αντεργατική τομή. Οι καλύτερες μέρες, γι’αυτούς έρχονται μέσα από τα νέα μέτρα διάλυσης του λαού, καταβαράθρωσης του βιοτικού επιπέδου, των μισθών και των συντάξεων, τεράστιων περικοπών στις κοινωνικές παροχές και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου. Λένε ότι δίνουν λύση στο πρόβλημα του χρέους. Μα ακόμα και αυτοί παραδέχονται ότι μετά από 20 χρόνια κοινωνικού αφανισμού το χρέος θα βρίσκεται στα ίδια υψηλά επίπεδα με πριν λίγα χρόνια. Τα μέτρα δεν είναι για τη σωτηρία του λαού ή για τη μείωση του χρέους, είναι για τη σωτηρία των τραπεζών, είναι για τους «επενδυτές» και το ντόπιο κεφάλαιο που θα μπορούν να αλωνίζουν σε μια χώρα με πάμφθηνο εργατικό δυναμικό.Ορίστε, λοιπόν, τι εννοούν καλύτερες μέρες και για ποιον…

Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω αποτελεί και η αναβάθμιση της επίθεσης στη νεολαία. Κύριως στόχος του κεφαλαίου αποτελεί η νέα εργατική βάρδια να μπει στην παραγωγή χωρίς απολύτως κανένα δικαίωμα! Η μείωση του βασικού μισθού των νέων έως 25 ετών κατά 32%, θα σημάνει και επίσημα την μετατροπή της γενιάς των 700 € σε γενιά των 450 €. Παράλληλα βέβαια, τα ποσοστά ανεργίας στους νέους ξεπερνάνε το 50%. Το Πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε επιχείρηση, με το έδαφος να είναι ήδη στρωμμένο για δίδακτρα και συμβούλια διοίκησης, αλλά και συνολικά για την εφαρμογή του νόμου 4009 (π.χ. συμμετοχή του ΕΜΠ στο PSI) και τα κονδύλια για σίτιση, στέγαση στα ΑΕΙ μειώνονται κατά 10%.

Αλλά σε ό,τι αφορά το χώρο της παιδείας οφείλουμε να σταθούμε και σε μία ακόμη αλλαγή. Αυτή της Υπουργού. Η Frau Άννα θα μείνει στη μνήμη σαν η χειρότερη υπουργός Παιδείας που πέρασε. Σε θητεία μόλις δύο χρόνων μπόρεσε να φέρει ολόκληρη την εκπαίδευση μπροστά στην καταστροφή. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τα σχολεία χωρίς βιβλία και καθηγητές, με τις κρύες αίθουσες; Τις λιποθυμίες μαθητών από πείνα που θεωρούσε λαϊκισμό; Τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο σχολικών μονάδων; Την προσπάθεια διάλυσης του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου, τον νόμο- μνημόνιο στην ανώτατη εκπαίδευση; Την οικονομική ασφυξία των ΑΕΙ και ΤΕΙ, την περικοπή της σίτισης και της στέγασης; Την κατάργηση του ασύλου; Τίποτα δεν άφησε έξω από το στόχαστρο της!

Δυστυχώς όμως η φυγή της Άννας Διαμαντοπούλου δεν μπορεί να μας εφησυχάσει καθώς την ακολουθεί, άλλος ένας ακόλουθος της Αμερικάνικης Πρεσβείας, ο Γ. Μπαμπινιώτης. Αυτός ο ίδιος κύριος, ο οποίος θα έπρεπε να φροντίζει για τη δημόσια Παιδεία τυγχάνει να είναι πρόεδρος ιδιωτικού συγκροτήματος. Και μάλιστα όπως αποκαλύφθηκε από τα Wikileaks, για όσο καιρό βρισκόταν στη θέση του πρύτανη, λειτουργούσε ως σύγχρονος δωσίλογος και μέσα από συχνές επισκέψεις στην Αμερικανική Πρεσβεία, ενημέρωνε αναλυτικά για την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων ενώ αναγνώριζε σαν πρόβλημα την υπερβολική πολιτικοποίηση των φοιτητών. Αυτός, λοιπόν ο κύριος, τώρα βρίσκεται στο τιμόνι του υπουργείου.

Μπορεί το πρόσωπο να άλλαξε αλλά δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι η πολιτική που θα ακολουθήσει θα παραμείνει ίδια!  Μπορεί και αυτός με τη σειρά του να αποτελεί έναν τεχνοκράτη αλλά δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα συνεχίσει τον καταστροφικό προσανατολισμό της κυβέρνησης του Παπαδήμ(ι)ου. Όμως δεν πρέπει να έχει και αυτός καμία αμφιβολία ότι θα βρει απέναντι του το κίνημα της εκπαίδευσης. Δεν πρέπει να έχει καμία αμφιβολία ότι όπως και οι προκάτοχοί του, έτσι και αυτός, θα λάβει την απάντηση που αξίζει σε όποιον προσπαθεί να αφαιρέσει από το λαό το δικαίωμα στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία.

Δεν πρέπει ούτε αυτός, ούτε ο Παπαδήμ(ι)ος, ούτε το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ να έχουν καμία αμφιβολία ότι θα συγκρουστούν με το λαϊκό ποτάμι οργής και ότι αυτό θα τους παρασύρει στα άδυτα της ιστορίας. Μόνο οι μαζικοί μαχητικοί εργατικοί και λαϊκοί αγώνες μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση του σάπιου αυτού συστήματος και να μας ανοίξουν νέους ορίζοντες πέρα από τη διαρκή υποδούλωση.

Ας τους ανατρέψουμε…