Στις 17 Απρίλη ψηφίζουμε-στηρίζουμε Ε.Α.Α.Κ .
ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΣΗΚΩΘΕΊ ΚAΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΆΕΙ ΣΤΟ ΠΑΛΙΌ ΧΗΜΕΊΟ ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΊΛΗ;
Για αυτούς, και πολλούς ακόμα λόγους, εμείς λέμε ότι στις 17 Απρίλη πάμε στις σχολές μας και
ψηφίζουμε Ε.Α.Α.Κ.
Την ανατρεπτική πάλη του φοιτητικού κινήματος. Να είμαστε καθαροί σε αυτό. Τις επιτυχίες του φοιτητικού κινήματος τις έφεραν οι ίδιοι οι φοιτητές και οι σύλλογοι τους κόντρα στις καθεστωτικές λογικές των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ. Όμως τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι η δύναμη που κάθε στιγμή έδινε όλες τις δυνάμεις της σε αυτή τη μάχη γιατί είχαν (και πάντα θα έχουν) τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη δυνατότητα της νεολαίας να καθορίζει η ίδια το μέλλον της, χωρίς σωτήρες και προστάτες. Γιατί πάντα πιστεύαμε ότι «αντιπολίτευση γίνεται στους δρόμους και όχι στη βουλή και στις διαδρόμους». Η βαθιά αλήθεια αυτού του συνθήματος φάνηκε στις μάχες ενάντια στο σχέδιο «Αθηνά». Κόντρα στους μεγαλοκαθηγητές και τους τοπικές παράγοντες (βουλευτάδες, δημάρχους κλπ) που έταζαν την απόσυρση του σχεδίου για το α ή β ΤΕΙ στη βάση των γνωριμιών τους, οι φοιτητικοί σύλλογοι έστησαν ανάχωμα στα κυβερνητικά σχέδια με συνεχή παρουσία στους δρόμους, συνελεύσεις και καταλήψεις. Έδειξαν ότι οι αγώνες φέρνουν επιτυχίες όταν συμμαχούν με τους εργαζόμενους και την κοινωνία και όχι όταν «στριμώχνονται» στους διαδρόμους των υπουργείων για να συζητήσουν με όσους μας σφάζουν. Πολύ περισσότερο, ο μονόδρομος της ανατρεπτικής πάλης έχει φανεί την τελευταία τετραετία της κρίσης και των μνημονίων. Όταν εργαζόμενοι και νεολαία ψάχνουν λύση στις εκλογές και στην αναδιαπραγμάτευση «σκάει» τρίτο μνημόνιο στα κεφάλια μας. Από την άλλη, όταν οι αγώνες γίνονται πραγματικά υπόθεση όλων, πέφτουν κυβερνήσεις και νομοσχέδια.
Τους οργανωμένους, ζωντανούς συλλόγους. Γιατί τελικά αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να αναλάβουν την υπόθεση του αγώνα. Στηρίζω ΕΑΑΚ σημαίνει ότι στηρίζω την πολιτική δύναμη που πάντα έβαζε και βάζει πλάτη για να γίνεται ο αγώνας υπόθεση των φοιτητών και όχι των παρατάξεων. Αυτό είναι εφικτό μέσα από το ζωντάνεμα των Γενικών Συνελεύσεων ως οι διαδικασίες εκείνες που κρίνονται όλοι (οργανωμένοι και μη) και αποφασίζεται με τον πιο δημοκρατικό τρόπο η δράση του συλλόγου. Εκεί κατατίθενται και επιλύονται τα προβλήματα μας, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο, από το καλοριφέρ που δεν ανάβει σε έναν όροφο μέχρι τα μνημόνια που καταστρέφουν τη ζωή μας. Είναι ζήτημα αν σε αυτές τις εκλογές θα τσακιστούν οι δυνάμεις που θέλουν τους Συλλόγους νεκρό πράγμα, όπως η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Είναι ζήτημα όμως και το αν οι παρατάξεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς (ΠΚΣ - ΑΡΕΝ) θα φάνε ένα γερό χαστούκι για τη στάση τους όλη τη χρονιά μέσα στο σύλλογο. Μόνη πραγματική καταδίκη των σχεδίων που μιλάνε για «στήριξη των αγωνιστικών Δ.Σ.» ή «δημιουργία παράλληλων δομών αλληλεγγύης» μακριά από το σύλλογο και τις συνελεύσεις είναι η ισχυροποίηση της ΕΑΑΚ και ,πολύ περισσότερο, η αγωνιστική συστράτευση όλων για μαζικές, δημοκρατικές διαδικασίες.
Την αντικαπιταλιστική αριστερά. Γιατί σήμερα είναι η εποχή που η Αριστερά πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Αν συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΡΕΝ, σύντομα θα βουλιάξει. Αν θέλει να είναι και με το κίνημα αλλά και με την αποπληρωμή του χρέους, κοροϊδεύει τον εαυτό της αλλά και το λαό. Αν δεν έμαθε τίποτα από την Κύπρο και νομίζει ,ακόμα και τώρα, ότι υπάρχει ζωή μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (αρκεί να είμαστε «σκληροί διαπραγματευτές»), τότε είναι άχρηστη για την κοινωνική πλειοψηφία. Αλλά άχρηστη είναι και όταν προτάσσει την επιβίωση της μπροστά από αυτή της νεολαίας και των εργαζομένων. Όταν νομίζει, όπως η ΚΝΕ και η ΠΚΣ, ότι οι αγώνες είναι καταδικασμένοι να χάσουν οπότε «μόνη λύση να στηρίξουμε το Κόμμα». Από την άλλη, η ΕΑΑΚ ως κομμάτι μιας άλλης Αριστεράς δεν θεωρεί ότι κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας ούτε διεκδικεί το αλάνθαστο. Ταυτόχρονα, όμως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι η ΕΑΑΚ και οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς εξ αρχής τήρησαν καθαρή στάση για ολική ρήξη με χρέος- μνημόνια-Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα φαίνεται ότι η σύγκρουση αυτή δεν αποτελεί απλώς μια «καλή πολιτική επιλογή» αλλά τη μόνη επιλογή που έχουμε στη διάθεση μας αν δεν θέλουμε να μας συνθλίψουν. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για μια Αριστερά που δεν θα χαίρεται με την αυτοεπιβεβαίωση της αλλά θα κάνει τα πάντα ώστε το κίνημα νεολαίας και εργαζομένων να επιβάλλει το δικό του μονόδρομο, τις δικές του λύσεις για μια άλλη ζωή!
Τους οργανωμένους, ζωντανούς συλλόγους. Γιατί τελικά αυτοί είναι οι μόνοι που μπορούν να αναλάβουν την υπόθεση του αγώνα. Στηρίζω ΕΑΑΚ σημαίνει ότι στηρίζω την πολιτική δύναμη που πάντα έβαζε και βάζει πλάτη για να γίνεται ο αγώνας υπόθεση των φοιτητών και όχι των παρατάξεων. Αυτό είναι εφικτό μέσα από το ζωντάνεμα των Γενικών Συνελεύσεων ως οι διαδικασίες εκείνες που κρίνονται όλοι (οργανωμένοι και μη) και αποφασίζεται με τον πιο δημοκρατικό τρόπο η δράση του συλλόγου. Εκεί κατατίθενται και επιλύονται τα προβλήματα μας, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο, από το καλοριφέρ που δεν ανάβει σε έναν όροφο μέχρι τα μνημόνια που καταστρέφουν τη ζωή μας. Είναι ζήτημα αν σε αυτές τις εκλογές θα τσακιστούν οι δυνάμεις που θέλουν τους Συλλόγους νεκρό πράγμα, όπως η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ. Είναι ζήτημα όμως και το αν οι παρατάξεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς (ΠΚΣ - ΑΡΕΝ) θα φάνε ένα γερό χαστούκι για τη στάση τους όλη τη χρονιά μέσα στο σύλλογο. Μόνη πραγματική καταδίκη των σχεδίων που μιλάνε για «στήριξη των αγωνιστικών Δ.Σ.» ή «δημιουργία παράλληλων δομών αλληλεγγύης» μακριά από το σύλλογο και τις συνελεύσεις είναι η ισχυροποίηση της ΕΑΑΚ και ,πολύ περισσότερο, η αγωνιστική συστράτευση όλων για μαζικές, δημοκρατικές διαδικασίες.
Την αντικαπιταλιστική αριστερά. Γιατί σήμερα είναι η εποχή που η Αριστερά πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Αν συνεχίσει να πατάει σε δύο βάρκες όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΡΕΝ, σύντομα θα βουλιάξει. Αν θέλει να είναι και με το κίνημα αλλά και με την αποπληρωμή του χρέους, κοροϊδεύει τον εαυτό της αλλά και το λαό. Αν δεν έμαθε τίποτα από την Κύπρο και νομίζει ,ακόμα και τώρα, ότι υπάρχει ζωή μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (αρκεί να είμαστε «σκληροί διαπραγματευτές»), τότε είναι άχρηστη για την κοινωνική πλειοψηφία. Αλλά άχρηστη είναι και όταν προτάσσει την επιβίωση της μπροστά από αυτή της νεολαίας και των εργαζομένων. Όταν νομίζει, όπως η ΚΝΕ και η ΠΚΣ, ότι οι αγώνες είναι καταδικασμένοι να χάσουν οπότε «μόνη λύση να στηρίξουμε το Κόμμα». Από την άλλη, η ΕΑΑΚ ως κομμάτι μιας άλλης Αριστεράς δεν θεωρεί ότι κατέχει το μονοπώλιο της αλήθειας ούτε διεκδικεί το αλάνθαστο. Ταυτόχρονα, όμως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι η ΕΑΑΚ και οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς εξ αρχής τήρησαν καθαρή στάση για ολική ρήξη με χρέος- μνημόνια-Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα φαίνεται ότι η σύγκρουση αυτή δεν αποτελεί απλώς μια «καλή πολιτική επιλογή» αλλά τη μόνη επιλογή που έχουμε στη διάθεση μας αν δεν θέλουμε να μας συνθλίψουν. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για μια Αριστερά που δεν θα χαίρεται με την αυτοεπιβεβαίωση της αλλά θα κάνει τα πάντα ώστε το κίνημα νεολαίας και εργαζομένων να επιβάλλει το δικό του μονόδρομο, τις δικές του λύσεις για μια άλλη ζωή!
Αυτή την αριστερά θέλουμε να εκφράσουμε εμείς.
Την αριστερά του ΑΓΩΝΑ, της ΡΗΞΗΣ και της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!
Την ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά της ΝΙΚΗΣ!
ΠΑΡΕΜΒΟΛΗ-ΕΑΑΚ
