Άλλη μία αριστερά ή μία άλλη αριστερά…
Εν όψει και των φοιτητικών εκλογών έχει ανοίξει πολύ ευρύτερα η κουβέντα για τις αριστερές δυνάμεις, τη συμβολή τους στο κίνημα, τη πολιτική λογική που βάζουν σε αυτό και τη γενικότερη στάση τους στους συλλόγους. Ειδικά σε έναν σύλλογο σαν το δικό μας που οι καθεστωτικές παρατάξεις έχουν βαρέσει φούντο εδώ και κάμποσο καιρό, αυτή η συζήτηση αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον και αξία.
Από τη μεριά μας, κρίνουμε όλες τις αριστερές απόψεις και συλλογικότητες πάνω στο πόσο χρήσιμες μπορούν να είναι για την όξυνση και ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, για την απόκρουση της επίθεσης του αντιπάλου και την δυνατότητα του σχεδίου τους να επιφέρει γερά πλήγματα στη πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ μέχρι την ανατροπή τους.
Από αυτή τη σκοπιά λοιπόν βρίσκουμε λίγες και ανεπαρκείς και τις δυνάμεις της ΠΚΣ και τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ.
Βρίσκουμε λίγο και άχρηστο για το φοιτητικό κίνημα το σχέδιο της ΑΡΕΝ το σχέδιο της υπομονής και της διαχείρισης. Δε θέλουν και δε μπορούν να ενδυναμώσουν το Φ.Κ. και τους συλλόγους όταν η λογική τους αρνείται να συγκρουστεί με βασικούς πυλώνες της αστικής πολιτικής, όταν αρνούνται να αναγνωρίσουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν κύριο στρατηγείο της επίθεσης που τσακίζει κάθε δικαίωμα μας, σαν τον εμπνευστή των πολιτικών που τσακίζουν σήμερα κάθε δημόσιο χαρακτήρα που είχε το πανεπιστήμιο μέχρι πρότινος (συνθήκη Μπολόνια κλπ).
Δε θέλουν και δε μπορούν να συνδράμουν στην ανάπτυξη ενός μαζικού μαχητικού φοιτητικού κινήματος με διάρκεια και ένταση όταν στο βάθος (και συχνά πιο κοντά στην επιφάνεια) της ανάλυσης τους η λύση δε θα έρθει από τους ανατρεπτικούς αγώνες του λαού και της νεολαίας αλλά από τη κυβέρνηση του Σύριζα. Πάνω σε αυτή τη λογική τοποθετεί το κίνημα σε μια εκλογική αναμονή, καλλιεργεί την ανάθεση, αδυνατεί να το ωθήσει σε νικηφόρες μάχες στο σήμερα, αποφεύγει τη σύγκρουση και στρέφεται σε δημιουργία δομών διαχείρισης της μιζέριας σου έξω από τις συνελεύσεις υπονομεύοντας την ύπαρξη των συλλόγων.
Από την άλλη βρίσκουμε ηττοπαθές, διασπαστικό και ακίνδυνο για το σύστημα το σχέδιο της ΠΚΣ, απονευρωτικό για τους συλλόγους και τις διαδικασίες τους. Ηττοπαθές όταν μεταθέτει όλους τους στόχους και τις μάχες για «όταν η στιγμή είναι ώριμη, ο λαός συνειδητοποιημένος και το ΚΚΕ ισχυρό» (βλέπε λαϊκή εξουσία). Ακίνδυνο για την κυρίαρχη πολιτική όταν μέσα σε κινηματικές οξύνσεις (π.χ. Φοιτητικό Κίνημα ενάντια στο σχέδιο Αθηνά) αδυνατεί να παρουσιάσει ένα σχεδιασμό ικανό να τροφοδοτήσει και να κλιμακώσει τον αγώνα αλλά μπαίνει σε αγωνιστική τροχιά μόνο και μόνο για να βγάλει τη μάχη των συμπερασμάτων.
Επικίνδυνη τη λογική της για τους συλλόγους και το σχέδιο της για την ανασυγκρότηση τους. Επικίνδυνη τη λογική που λέει ότι μπροστά σε συλλόγους με μαύρους συσχετισμούς δημιουργώ τον «κόκκινο σύλλογο» για να βρεθούν οι αγωνιστές σε αυτόν και δε παλεύω την ανατροπή των συσχετισμών και τη γραμμή μου μπροστά στο μαζικό κίνημα. Επικίνδυνη τη λογική που μπροστά στην επίθεση που δέχεται η δυνατότητα του να αγωνίζεσαι συλλογικά θεωρεί σημείο κλειδί για την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων την τοποθέτηση αγωνιστών στα Δ.Σ. , που σαν «από μηχανής Θεοί» (και με απαραίτητη προϋπόθεση να ανήκουν στο ΜΑΣ) θα έρθουν να υλοποιήσουν εκείνο το πλάνο που θα μαζικοποιήσει και θα αναβαθμίσει τις γενικές συνελεύσεις.
Επίσης βρίσκουμε φοβερά στρεβλό τον τρόπο που επιλέγει να ανοίγει την αντιπαράθεση μέσα στην αριστερά. Προκειμένου να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει και που εκφράζει την έλλειψη ουσιαστικής-ρεαλιστικής πρότασης για τους αγώνες της νεολαίας, όλο το προηγούμενο διάστημα ξεκίνησε μια τεράστια επίθεση προς τις δυνάμεις της ΕΑΑΚ με λασπολογίες, διαστρέβλωση τοποθετήσεων και τελείως αβάσιμες κατηγορίες, με παντελή έλλειψη πολιτικής κριτικής και ηθικής. Πολλές φορές η ίδια η στάση της μέσα και στις συνελεύσεις απομακρύνει τον κόσμο από τη διαδικασία. Είναι, λοιπόν, γεγονός ότι οι δυνάμεις του ΜΑΣ και της ΠΚΣ δεν μπορούν να συγκροτήσουν ένα αντίπαλο δέος απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές. Κάθε κίνηση τους διαπνέεται από την ηττοπάθεια και την αδυναμία συνολικής ρήξης και ανατροπής με το υπάρχον σύστημα.
Στις 17 Απρίλη στηρίζουμε την αριστερά της ρήξης της ανατροπής και της νίκης
Αυτά τα κριτήρια που βάλαμε παραπάνω προσπαθεί να πληρεί η δική μας αριστερά. Η ΕΑΑΚ και συνολικότερα οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς επιδιώκουν να είναι οι δυνάμεις αυτές που θα βρίσκονται στη πρώτη γραμμή κάθε λαϊκού και εργατικού αγώνα, να τον τροφοδοτούν και να τροφοδοτούνται από αυτόν πάντα πάνω στη λογική ότι στο σήμερα κάθε ένας από εμάς μπορεί και πρέπει να αγωνίζεται και συλλογικά μπορούμε να νικάμε επιβάλλοντας το δικό μας δρόμο και τις δικές μας ανάγκες.
Με αυτό το σκεπτικό σαν Παρεμβολή θεωρούμε κομβικό στο σήμερα την ανασυγκρότηση των συλλόγων και του φοιτητικού κινήματος. Μια διαδικασία που περνάει από το δρόμο της μαζικοποίησης των γενικών συνελεύσεων και την αναβάθμιση της δημοκρατικής λειτουργίας τους. Η ανασυγκρότηση περνάει από γενικές συνελεύσεις μέσα στις οποίες κάθε φοιτητής θα μπορεί να τοποθετείται, να λέει τους προβληματισμούς του και να νιώθει ότι ο σύλλογος θα μπορεί να τους απαντήσει, να εξασφαλίσει τα δικαιώματα του και να επιβάλλει τις ανάγκες του. Περνάει από γενικές συνελεύσεις όπου θα αναλύονται όλα τα σχέδια για το κίνημα, θα γίνεται η αντιπαράθεση πάνω σε αυτά και ο σύλλογος θα αποφασίζει και θα υλοποιεί ενιαία την απόφαση. Περνάει από επιτροπές (εστιακών φοιτητών, εργαζόμενων φοιτητών κλπ) και συντονιστικά (καταλήψεων, φοιτητών-εργαζομένων κλπ) που θα συντονίζουν τις δράσεις του συλλόγου πάνω στη βάση των αποφάσεων της γενικής συνέλευσης και οι οποίες θα την τροφοδοτούν με τη σειρά τους. Περνάει μέσα από τη δημιουργία κοινωνικών-πολιτιστικών χώρων με ευθύνη του συλλόγου που θα σπάνε την απομόνωση, τον ατομικό δρόμο και τη μοναξιά και θα προωθούν την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και τη συλλογική δράση συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός άλλου αξιακού προτύπου και πολιτισμού για τη σπουδάζουσα νεολαία.
Με αυτό το σκεπτικό βρισκόμαστε σε όλους τους αγώνες το προηγούμενο διάστημα. Στις μάχες εντός της σχολής όπως οι πτυχιακές εξεταστικές, τα μαζικά κοψίματα, η εισαγωγή πιστωτικών μονάδων, τα ζητήματα της μέριμνας κ.α. που τις δώσαμε συλλογικά και που αποδεικνύουν ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να επιβάλουν πράγματα στο σήμερα. Αλλά και στις ευρύτερες εκπαιδευτικές και κοινωνικές μάχες. Μάχες στις οποίες πηγαίναμε πάντα με στόχο το συντονισμό όλων των επί μέρους αντιστάσεων, τον κοινό αγώνα όλων των κομματιών της εκπαίδευσης και την κοινή συμπόρευση του φοιτητικού και του εργατικού κινήματος.
Με αυτό το σκεπτικό θέλουμε το φοιτητικό κίνημα να έχει διάρκεια ώστε να απαντάει στη διαρκή επίθεση του κεφαλαίου, με στόχο την αντιπαράθεση όχι μόνο με ένα νόμο αλλά συνολικότερα με την πολιτική που επιβάλλεται και κάθε εκφραστή της (συγκυβέρνηση, ΔΝΤ, ΕΕ). Να συγκρούεται μέχρι τέλους, μέχρι την ανατροπή τους. Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι μόνο ένα παλλαϊκό κίνημα μπορεί να δώσει απάντηση στη κατάσταση που επικρατεί έτσι ώστε να έρθει μια καλύτερη μέρα για τη νεολαία και το σύνολο της πληττόμενης πλειοψηφίας. Όταν οι αγώνες γίνονται πραγματικά υπόθεση όλων, πέφτουν κυβερνήσεις και νομοσχέδια.
Ψήφος στην ΕΑΑΚ δεν είναι ψήφος ανάθεσης. Σημαίνει συλλογική στράτευση στις μάχες που μας περιμένουν από την επόμενη μέρα των εκλογών. Δηλώνει στήριξη και ενίσχυση του αγώνα. Σήμερα υπάρχει ανάγκη για μια Αριστερά που δεν θα χαίρεται με την αυτοεπιβεβαίωση της αλλά θα κάνει τα πάντα ώστε το κίνημα νεολαίας και εργαζομένων να επιβάλλει το δικό του μονόδρομο, τις δικές του λύσεις για μια άλλη ζωή! Τίποτα δεν μας χαρίστηκε και τίποτα δεν θα τους χαρίσουμε. Ήρθε η ώρα να δηλώσουμε ξεκάθαρα ότι δεν θα γίνουμε εμείς τα θύματα τους. Το μόνο χρέος που έχουμε εμείς είναι το χρέος της ανατροπής!
Στις 17 Απρίλη Ψηφίζουμε – Στηρίζουμε :
