25 Ιανουαρίου 2015: Εθνικές εκλογές
και η κουβέντα εγκλωβίζεται στο διπολισμό μεταξύ ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ. Εκατέρωθεν
επιθέσεις εκτυλίσσονται καθημερινά: Η Ν.Δ. και η μεγαλύτερη μερίδα των αστικών
Μ.Μ.Ε κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για ενδεχόμενη χρεοκοπία, έξοδο από την ΕΕ και το
ευρώ, κοινωνική καταστροφή. Ο λαός που βιώνει την κοινωνική καταστροφή τα
τελευταία 5 χρόνια από τη μία τα ακούει όλα αυτά βερεσέ και από την άλλη
αντιμετωπίζει μουδιασμένο την κατάσταση περιμένοντας ,χωρίς να κρατάει μεγάλο
καλάθι, μια καλύτερη μέρα μέσω της κοινοβουλευτικής εναλλαγής. Ο ΣΥΡΙΖΑ με
τη σειρά του, ίσως και σωστά σε ένα βαθμό, κατηγορεί τη Ν.Δ. για συνέχιση της
εξαντλητικής λιτότητας, της φορομπηξίας στα λαϊκά στρώματα, της περικοπής των
κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων.
Το πρώτο πράγμα που σίγουρα ενοποιεί το σύγχρονο δικομματισμό είναι η υποταγή στον ευρωμονόδρομο με
ό,τι αυτό συνεπάγεται(αποδοχή του χρέους, σύμφωνο σταθερότητας, κοινή
νομισματική πολιτική κ.λ.π.). Και αυτό μάλλον είναι που εν τέλει αφορά τους
εργαζόμενους, τη νεολαία και το λαό συνολικά. Γιατί αυτά που εξαγγέλει ο
ΣΥΡΙΖΑ: Και αύξηση του κατώτατου μισθού και δανειακές συμβάσεις, και μέτρα
ανακούφισης και ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, και σωτηρία για τους
εργαζόμενους και «ανήκομεν εις τη Δύση, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ», είναι
αντικειμενικά ασυμβίβαστα.
Το δεύτερο πράγμα που τους ενοποιεί, τον καθένα με το δικό του τρόπο,
είναι η πλήρης αποδοχή του
κοινοβολευτισμού και η απουσία του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο. Η
Ν.Δ. και το κυβερνητικό μπλοκ μέσα από την κλιμάκωση της κρατικής καταστολής
και την τρομοκράτηση του λαού έχει καταφέρει, σε ένα βαθμό, να στείλει το λαό
στο παρασκήνιο των εξελίξεων. Ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ μέσω της καλλιέργειας των
αγώνων χαμηλής έντασης και την παραπομπή των πάντων στη δική του διακυβέρνηση
φέρει σοβαρές ευθύνες στον ευνουχισμό του λαϊκού κινήματος από τη
ριζοσπαστικότητα και την απαιτητικότητά του με αποτέλεσμα την ύφεση των αγώνων
και την άρση των λαϊκών αντιστάσεων απέναντι στην αντιλαϊκή λαίλαπα.
Στο πλαίσιο αυτό, η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που συντελείται στο
Πανεπιστήμιο, με κυρίαρχο άξονα την επιχειρηματικοποίησή του, ως κομμάτι της
προσπάθειας υπέρβασης της δομικής κρίσης του κεφαλαίου είναι άρρηκτα
συνδεδεμένη με το σύνολο της αστικής πολιτικής και γι’αυτό δεν πρόκειται να
αμφισβητηθεί ή να αποσυρθεί. Όταν οι
συνθήκες της Μπολόνια και του ΚΕΧΑΕ είναι οι βασικοί άξονες γύρω από τους
οποίους κινούνται όλες οι μεταρρυθμίσεις που προσπαθούν να περάσουν στα
πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια, το να λέει ο ένας ή ο άλλος διαχειριστής ότι
θα αποσύρει το νόμο Διαμαντοπούλου, τις διαγραφές ή τη συνολική αναδιάρθρωση
που συντελείται στον πυρήνα τους (δηλαδή την παραγωγή έρευνας και γνώσης με
άμεση εισβολή του ιδιωτικού παράγοντα, την διαμόρφωση και κατανομή των αυριανών
ευέλικτων εργαζόμενων και την πλήρη πειθάρχηση και εντατικοποίηση των φοιτητών)
ακούγεται τουλάχιστον οξύμωρο. Συνεπώς
το ζήτημα τόσο για τις σχολές όσο και για την κοινωνία και την παραγωγή στο
σύνολο της είναι η αλλαγή πολιτικής και όχι διαχειριστή. Και εδώ είναι που
έρχεται να μπει επί της ουσίας ο ρόλος που έχουμε όλοι εμείς για τις εξελίξεις
από εδώ και μπρος.
Την πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται μέσα από την εκλογική
διαδικασία πρέπει να τη βλέπουμε υπό το εξής πρίσμα. Αυτό που κρίνεται είναι το
εάν θα βγει ο λαός και το κίνημα στο προσκήνιο, εάν θα καθορίσουν τις εξελίξεις
με βάσει της ανάγκες και τα δικαιώματα της πληττόμενης πλειοψηφίας, εάν εν
τέλει θα πουν τέρμα στην αναμονή - καμία ανακωχή. Πρέπει να δημιουργηθούν
εκείνοι οι όροι αντεπίθεσης του εργατικού λαϊκού μαζικού κινήματος για την
απόκρουση και ανατροπή του νέου Μνημονίου και συνολικά της βάρβαρης επίθεσης Κυβέρνησης
- ΕΕ - ΔΝΤ - Κεφαλαίου. Να πετάξουμε μέσα
από τους αγώνες μας στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλους τους καλοθελητές –
σωτήρες που τόσο καιρό πετούν τον λαϊκό παράγοντα έξω από την πολιτική σκηνή. Αυτούς
που προσπαθούν να τον υποδουλώσουν στην κουβέντα για το ποιος θα διαχειριστεί
καλύτερα τη μιζέρια του και θέλουν να μηδενίσουν τη φωνή και το δίκιο του
κινήματος.
Γι’αυτό η θέση που παίρνουμε εμείς είναι θέση μάχης. Η ενίσχυση της
αντικαπιταλιστικής αριστεράς, κομμάτι της οποίας είμαστε και εμείς, σημαίνει ενίσχυση
του μαχόμενου λαού. Είναι άρνηση συμμετοχής στο τζογάρισμα των ζωών μας γιατί
τώρα είναι η ώρα να μιλήσουμε εμείς για εμάς. Η αποσταθεροποίηση του δικού τους
σκηνικού είναι προϋπόθεση για να μπουν τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα μπροστά. Παίρνουμε
τις ζωές μας στα χέρια μας, μέσα από την οργάνωση του κινήματος σε σύγκρουση με
όσους μας θέλουν σκυφτούς. Στη μάχη της ζωής μας ή θα χάσει ο καθένας μόνος του
ή θα νικήσουμε όλοι μαζί.
