...δεν είναι άλλη μια μέρα στο βωμό του καταναλωτισμού για όμορφα δώρα στο “ωραίο φύλο” αλλά μια μέρα υπενθύμισης πως ο δρόμος για ισότητα δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά προϋποθέτει αντίσταση, αγώνα, επιμονή και ιδρώτα...
Ως
προς την Ιστορία, η 8η του Μάρτη καθιερώθηκε
ως η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας από
τη Β’ Διεθνή Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών
Γυναικών, που συνήλθε στην Κοπεγχάγη
το 1910, ύστερα από πρόταση της μεγάλης
επαναστάτριας, Κλάρας Τσέτκιν.
Σαφώς
το μήνυμα που πέρασαν οι γυναίκες που
αντιστάθηκαν και πάλεψαν για τα δικαιώματά
τους ήταν πως δεν υπάρχει η παραμικρή
ελπίδα πραγματικής ισότητας σε συνθήκες
ταξικής εκμετάλλευσης ανθρώπου από
άνθρωπο.
Η
εκμετάλλευση αυτή, αποτυπώνεται
πολλαπλά στην γυναίκα από την παραγωγή,
μέχρι την οικογένεια, την μητρότητα,
τις σεξουαλικές σχέσεις, την κάθε φορά
θέση της, συνολικά, μέσα στην κοινωνία.
Έτσι η γυναικεία χειραφέτηση προϋποθέτει
συνολικά ρήξη με το
υπάρχον κεφαλαιοκρατικό σύστημα και
ταξική ανατροπή.
Φλεβάρης
του 1875: Εργάτριες στα
υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας
Υόρκης κηρύττουν απεργία με αίτημα
ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς/μείωση
των ωρών εργασίας/ εξίσωση των μισθών
ανδρών-γυναικών και αποτελούν πλέον
καθοριστικό κομμάτι του αναπτυσσόμενου
και ιδιαίτερα μαχητικού εργατικού
κινήματος των ΗΠΑ εκείνη την εποχή.
Σημειώνεται πως το αστικό κράτος για
ακόμη μια φορά δεν έμεινε άπραγο, αλλά
κατέστειλε με τους μηχανισμούς του τις
διαδηλώσεις με βία και αίμα.
23
Φλεβάρη 1917: Ξεκινά η
αστικοδημοκρατική επανάσταση στην
Ρωσία που θα οδηγήσει στην πτώση του
τσάρου και θα ανοίξει τον δρόμο στην
Επανάσταση του Οκτώβρη. Στις 8 Μάρτη
1917 (με το νέο ημερολόγιο) η απεργία
γυναικών στον τομέα κλωστοϋφαντουργίας
στη Ρωσία συνοδεύτηκε από μια τεράστια
διαδήλωση στην Πετρούπολη.
1921:
Καθιερώνεται η 8η Μάρτη από τη νεοσύστατη
Σοβιετική Ένωση σαν μέρα της γυναίκας
και, ουσιαστικά, «επικυρώνεται» ο
επαναστατικός χαρακτήρας που προσέδωσε
στον εορτασμό η Τσέτκιν από το 1910. Αλλά
είναι εξαιρετικά πιθανόν, η καθιέρωση
να μην έγινε λόγω της 8ης Μάρτη του 1857
στις ΗΠΑ, αλλά της 8ης Μάρτη του 1917 στην
Πετρούπολη.
Από
την πρώτη γυναικεία απεργία στην Αγγλία
το 1804 από τις εργάτριες
που κατασκεύαζαν γάντια μέχρι και την
ίδρυση το 1844,του πρώτου γυναικείου
εργατικού σωματείου, κινηματικές
πρακτικές που επέφεραν τις πρώτες
μεταρρυθμίσεις στις συνθήκες εργασίας
στην κλωστοϋφαντουργία, φτάνουμε στο
σήμερα όπου η 8η Μάρτη από συνέχεια μιας
«κόκκινης γραμμής» γυναικείων εργατικών
αγώνων, άρρηκτα συνδεδεμένων με την
ιστορία συνολικά του παγκόσμιου εργατικού
κινήματος.
Με
το γυναικείο κίνημα να μη σταματά στις
ημερομηνίες αυτές αλλά να συνεχίζεται
ακλόνητο με πολλούς χαρακτηριστικούς
σταθμούς μετά το 1857, ας φτάσουμε στην
Ελλάδα όπου η πρώτη απεργία εργατριών
έγινε στις 13 Απρίλη 1892, από τις υφάντριες
του εργοστασίου των Αδελφών Ρετσίνα,
στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, οι
εργοδότες αποφάσισαν να μειώσουν την
αμοιβή των εργατριών, από 80 σε 65 λεπτά
το τόπι υφάσματος.
Τα
επόμενα χρόνια, οι γυναίκες της εργατικής
τάξης έλαβαν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις,
δίνοντας και θύματα στον αγώνα για την
κατάκτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων,
κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για
τη χειραφέτηση και την ισοτιμία τους.
Αλησμόνητες
φυσικά παραμένουν οι εποποιίες της
Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού
Στρατού Ελλάδας, στο πλαίσιο των οποίων,
η γυναίκα στην Ελλάδα, αναγνώρισε στον
εαυτό της, για πρώτη και τελευταία —
μέχρι τώρα — φορά, όχι ένα «υποζύγιο»
και μια «αναπαραγωγική μηχανή», αλλά
ένα ισότιμο, με τον άντρα, μέλος της
κοινωνίας, με ίδια δικαιώματα σε όλους
τους τομείς της κοινωνικής ζωής και
συλλογικής δράσης. Ανακάλυψε την δύναμή
της, παλεύοντας και με το όπλο στο χέρι,
δίπλα στους άντρες συναγωνιστές της,
για την απελευθέρωση από τον κατακτητή
και τα αφεντικά.
Γι’
αυτό και εμείς, εν έτη 2017 χρειάζεται να
σπάσουμε το σεξισμό στην πράξη τόσο
στην εργασία μας, στο σπίτι μας, στη
σχολή μας όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό
μας περίγυρο. Να πάψει
η αναπαραγωγή του προτύπου της Γυναίκας
ως μητέρας-συζύγου-νοικοκυράς-εργαζόμενης
(υποδεέστερης του αντρός) και να προαχθεί,
η επικίνδυνη για τους από πάνω, ισότητα
των δύο φύλων. Χωρίς
όμως την ταξική απελευθέρωση, δεν μπορεί
να υπάρξει γυναικεία χειραφέτηση.
Έτσι λοιπόν, η φετινή 8η Μάρτη θα μας
βρει στους δρόμους να παλεύουμε και να
διεκδικούμε μια ζωή με
αξιοπρέπεια τόσο ως γυναίκες, ως
εργαζόμενες αλλά και ως άντρες και
παιδιά κόντρα στη
συνολική επίθεση που δεχόμαστε από το
Κεφάλαιο στην εργασιακή προοπτική μας,
κόντρα στο σύστημα και
τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ και τα
αρπακτικά του καπιταλισμού.
“Από
τα κάτω, αριστερά κι αντικαπιταλιστικά...”
-Ζαπατίστας
**το κείμενο είναι εμπνευσμένο από άρθρο του "Το Περιοδικό"
