ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΠΕΡΙ ΕΝΟΤΗΤΑΣ...
Η εκρηκτική περίοδος που ζούμε σφραγίζεται από την αντεργατική λαίλαπα του μνημονίου και την πολιτική που προωθούν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ αλλά και από τα πρώτα κινηματικά σκιρτήματα που βγαίνουν στο προσκήνιο με αποκορύφωμα την μεγαλειώδη πορεία για το Πολυτεχνείο. Απέναντι στα νέα μέτρα λιτότητας και εξαθλίωσης που έφερε το δεύτερο μνημόνιο καθώς και τις προωθούμενες αλλαγές στο Πανεπιστήμιο με το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου το φοιτητικό κίνημα και ευρύτερα η νεολαία καλείται να απαντήσει στην ολομέτωπη αυτή επίθεση. Απάντησή μας θα είναι ο ανυποχώρητος αγώνας διαρκείας για την ανατροπή της επίθεσης και αυτών που την εκφράζουν. Ο αγώνας αυτός θα πρέπει να βασίζεται σε συλλογικές μαζικές διαδικασίες που θα εμπεριέχουν σα βασικό τους στοιχείο την ενότητα της πληττόμενης πλειοψηφίας της νεολαίας και των εργαζομένων στη βάση των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων τους.
Αλλά ποια πρέπει να είναι αυτή η ενότητα που οφείλει να έχει το φοιτητικό κίνημα; Στη κατεύθυνση, λοιπόν, ενοποίησης των αμφιθεάτρων, στόχος μας πρέπει να είναι η υιοθέτηση από πλευράς του φοιτητικού και ευρύτερα του νεολαιίστικου κινήματος ενός συνολικού πολιτικού περιεχομένου που πατώντας πάνω σε συγκεκριμένους κόμβους θα έρχεται σε συνολική αντιπαράθεση με την αστική πολιτική από τη σκοπιά διεκδίκησης καλύτερων όρων μόρφωσης, εργασίας, ζωής. Στη φάση που βρισκόμαστε πρέπει να καταδεικνύεται και να καταδικάζεται με απερίφραστο τρόπο η Ε.Ε. σαν πυλώνας της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Πρέπει το κίνημα να σηκώσει τις σημαίες του αντικυβερνητικού αγώνα και να διεκδικήσει την ανατροπή της κυβέρνησης και κάθε επίδοξου διαχειριστή αυτής της πολιτικής του μεσαίωνα που μας επιβάλουν καθώς επίσης και να συγκρουστεί με τις επιλογές του ΔΝΤ και της τρόικα που σχεδιάζουν αυτήν την πολιτική. Αυτά τα στοιχεία είναι κρίσιμα και μπορούν να συνολικοποιησουν το πολιτικό περιεχόμενο που πρέπει να έχει το φοιτητικό κίνημα. Επίσης οφείλει να αντιμετωπίζει την ολόπλευρη επίθεση που δέχεται με ολόπλευρη απάντηση. Το να κατοχυρώνει ένα κίνημα αιτήματα πάλης (π.χ. 1400 ευρω κατώτατο μισθό, 7ωρο-5ημερο-35ωρο, ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο σπουδών με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα σ αυτό) το κάνει πολύ πιο στιβαρό και σύμπαγες απέναντι σε οποιοδήποτε κόλπο εφευρίσκει το σύστημα για να το ενσωματώσει. Έτσι μόνο του παρέχεται η δυνατότητα να βγαίνει με επιθετικό τόνο σε κεντρική αντιπαράθεση με το αστικό κράτος, να κατορθώνει να αγκαλιάζει έτσι ευρύτερα τμήματα αγωνιζομένων κομματιών και εν τέλει χαρίζει προοπτική νίκης στους αγώνες.
Μια ενότητα που κτίζεται πάνω στο ’’ελάχιστο’’ ή στο “maximum” ή στην αντίθεση απλά σε ένα νόμο είναι λογική που οδήγησε το κίνημα στη ήττα και την ενσωμάτωση, που δεν κατάφερε να προσδώσει στον αγώνα βαθύτερα χαρακτηριστικά στην συνολική αντιπαράθεσή του με το αστικό μπλοκ εξουσίας και ήταν δέσμια στην άποψη οτι υπάρχουν αιτήματα πάλης που πρέπει να παλεύουμε στο σήμερα και αιτήματα ζύμωσης για το αύριο. Κριτήριο για την ενωτική δράση του κινήματος και των δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτό αποτελεί το αναγκαίο πολιτικό περιεχόμενο που θα συγκρούεται συνολικά με την κυρίαρχη πολιτική. Γιατί αλλιώς, χωρίς την προσπαθεια βαθέματος του πολιτικού περιεχομένου, καταδικάζονται πλατιά τμήματα αγώνα σε μια ιδεολογική ένδεια και στην ελάχιστη συμφωνία, ενώ η ’’υψηλή πολιτική’’ κρατιέται μόνο από τις οργανωμένες δυνάμεις για μεταξύ τους συζητήσεις.
Επειδή, ακριβώς στο επόμενο διάστημα, οι αγώνες που θα ξεσπάσουν για να είναι νικηφόροι θα πρέπει να είναι και ενωτικοί, αντιλαμβανόμαστε την ενότητα όχι απλά σαν ένα άθροισμα πολίτικων χώρων αλλά σα μια διαδικασία ανοιχτή που θα εμπλέκει και θα δίνει ρολό και λόγο σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι κόσμου που διψά για αγώνες. Γι’ αυτό καλούμε σε κοινή δράση στο κίνημα όλες τις πολιτικές δυνάμεις, τους ανένταχτους αγωνιστές και όσους θέλουν να παλέψουν ενάντια σε αυτή την επίθεση που τσακίζει τα δικαιώματά μας σε παιδεία και εργασία.
Σε αυτή την δύσκολη μάχη της γενιάς μας,
ή θα χάσει ο καθένας μόνος του
ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί…
