Η πολύμηνη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους “θεσμούς”
(ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ), η οποία κατέληξε σε “ναυάγιο” τις προηγούμενες μέρες έπειτα από
τις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών για νέα δυσβάστακτα μέτρα, επιβεβαιώνει το
εξής: δεν μπορεί να υπάρξει καμία φιλολαική διαπραγμάτευση και πόσο μάλλον
φιλολαική πολιτική, εντός των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών της ΕΕ και του ΔΝΤ. Γίνεται
ξεκάθαρο ότι Ευρωπαική 'Ενωση και Ευρωζώνη σημαίνουν μνημόνια διαρκείας,
φτώχεια και λιτότητα, επιτροπεία, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και
κατάλυση κάθε έννοιας λαικής κυριαρχίας. Γίνεται ξεκάθαρο σε κάθε 'Ελληνα και
Ευρωπαίο εργαζόμενο ότι η ΕΕ του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών
“δεν αλλάζει” και όταν αλλάζει, γίνεται ακόμα πιο αντιδραστική, ακόμα πιο
αντιλαική και εκμεταλλευτική προς τους λαούς.
Η κυβέρνηση, κάτω από τα συνθήματα “ούτε ρήξη, ούτε υποταγή” και “εύρεση
μιας αμοιβαίας εποφελούς λύσης”, προσπάθησε να έρθει σε συμφωνία με τους
“θεσμούς”, προτείνοντας ένα νέο μνημόνιο, σε αντάλλαγμα με την αναδιάρθρωση του
ελληνικού χρέους. Η άρνηση από πλευράς ΕΕ και ΔΝΤ και η αντιπρόταση ενός άλλου
μνημονίου, ακόμα πιο σκληρού και δυσβάστακτου, δείχνει ότι το μαύρο μέτωπο του
κεφαλαίου, επιδιώκει την συνέχιση της πιο βάρβαρης εκμετάλλευσης και παράλληλα
την παραδειγματική τιμωρία του ελληνικού λαού, ώστε να καταστήσει σαφές σε
όλους τους λαούς της Ευρώπης ότι τα μνημόνια, η λιτότητα και οι αντιλαικές
πολιτικές είναι μονόδρομος
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ήρθε η αναγγελία της κυβέρνησης για δημοψήφισμα με
ζήτημα το “ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών”. Η απόφαση αυτή έρχεται κάτω
από την πίεση των λαικών διαθέσεων να μπει τέρμα σε αυτή την πολιτική και από
τη μαζική αντίσταση στο συμβιβασμό της κυβέρνησης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, η οποιά
ανάγκασε την κυβέρνηση να μην δεχτεί την πρόταση των δανειστών.
Απέναντι στο δημοψήφισμα στάθηκε από την πρώτη στιγμή η “δεξιά”
αντιπολίτευση των “μένουμε Ευρώπη”, των μνημονιακών ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ και λοιπών
μεγαλοδημοσιογράφων, οι οποίοι επανέφεραν τα εκβιαστικά διλλήματα του τύπου
“μνημόνιο ή χρεοκοπία” και “ευρώ ή χάος”. Αποτελούν το μέτωπο του “ΝΑΙ”, τους
πιο ξεκάθαρους εκπροσώπους των νεοφιλελεύθερων-αντιλαικών πολιτικών και αυτούς
που τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούν ταυτίζονται με τη συνέχιση των
μνημονίων και την σκληρή εκμετάλλευση των εργαζόμενων. Γιατί ψηφίζοντας “ΝΑΙ” στο δημοψήφισμα ψηφίζεις ναι στον
ΕΝΦΙΑ, ψηφίζεις ναι στη διατηρηση του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα στα
490 ευρώ και ναι στην περεταίρω μείωση μισθών και συντάξεων στο δημόσιο.
Ψηφίζεις ναι στην αύξηση του ΦΠΑ και τη κατάργηση του ΕΚΑΣ, ψηφίζεις ναι στις
ομαδικές απολύσεις και στις ιδιωτικοποιήσεις και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Ψηφίζεις εν τέλει να υποταχθείς στις ορέξεις της ΕΕ τη στιγμη που το ΔΝΤ έχει
βγάλει ήδη 2 δις κέρδος από το πρόγραμμα της Ελλάδας.
Από την άλλη, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ζήτησε το “ΟΧΙ” του ελληνικού
λαού, εντάσσοντας το όμως, στην λογική της συνέχισης των διαπραγματεύσεων για
έναν “εντιμο συμβιβασμό”, εντός του ευρώ και της ΕΕ. Το “ΟΧΙ” που ζητάει η
κυβέρνηση, αποτελεί “ΝΑΙ” στην δική της πρόταση-συμφωνία, στις 47 μνημονιακές
σελίδες συνέχισης της αντιλαικής πολιτικής που κατέθεσε προς τους δανειστές.
Το δίλλημα για τη νεολαία και τον λαό δεν πρέπει να είναι ποιό μνημόνιο θα
επιλέξει: των “θεσμών” ή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Το πραγματικό δίλλημα για τη νεολαία και το λαό είναι ποιά πολιτική θα
επιλέξει: αυτή της συνέχισης των αντιλαικών μνημονίων, όποια μορφή και αν πάρουν ή αυτή που βάζει τα
εργατικά και λαικά συμφέροντα στο προσκήνιο και έρχεται σε ρήξη με το κεφάλαιο
και τους μηχανισμούς του.
Το “ΟΧΙ” που πρέπει να εκφράσει ο λαός είναι διαφορετικό από της
κυβέρνησης!
Είναι το “ΟΧΙ” απέναντι :
l στους εκβιασμούς των δανειστών
l στην μνημονιακή πρόταση της κυβέρνησης
l σε ΕΕ και Ευρωζώνη.
Το αναγκαίο μαχητικό και αγωνιστικό“ΟΧΙ” της νεολαίας, των εργαζόμενων και
των ανέργων είναι αυτό που διεκδικεί: κατάργηση όλων των μνημονίων, αυξήσεις
στους μισθούς και στις συντάξεις, πλήρη εργασιακά δικαιώματα, παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, έξοδο
από ΕΕ/Ευρωζώνη, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω
από εργατικό/κοινωνικό έλεγχο. Και αυτό το όχι δε θα το πει καμία κυβέρνηση. Θα το πει και θα το εφαρμόσει
ο οργανωμένος λαός με την εμπειρία των αγώνων του , μέσα από τα σωματεία στους
χώρους δουλειάς του, μέσα από τους φοιτητικούς συλλόγους, μέσα από συλλογικές
διαδικασίες και μέσα από το λαικό κίνημα. Και μάλιστα με ένα τέτοιο πολιτικό
περιεχόμενο και πλαίσιο διεκδικίσεων για το λαικό κίνημα θα καταφέρει να μπει σφήνα
στις εξελίξεις. Θα αποκρούσει κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης και εκτόνωσης της
οργής από όσους το επιχειρούν αλλά θα είναι αυτός που θα εγγυηθεί την αναταραχή
κόντρα στην κανονικότητα και το ρεαλισμό που μας επιβάλλουν, θα είναι αυτός που
με μαζικό ανυποχώρητο αγώνα θα αναγκάσει το κεφάλαιο να χάσει σε πλούτο
ιδοκτησία και εξουσία και θα καταφέρει να κάνει το πρώτο βήμα για να κερδίσει
όλα όσα του αναλογούν.
Το φοιτητικό κίνημα και η νεολαία πρέπει να απαντήσουν με ένα αγωνιστικό
και ανυπότακτο “ΟΧΙ” μέσα από τους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες ανατροπής
παλιών και νέων μνημονίων , αλλά και μέσα από όποια κάλπη στηθεί.
Ειδικά η νεολαία που αποτέλεσε το πιο σκληρά πληττώμενο κομμάτι από τις
μνημονιακές πολιτικές, έχει κάθε συμφέρον να αντιπαλέψει όλα τα μνημόνια, παλιά
και νέα. Τόσο η σπουδάζουσα νεολαία, που οι εφαρμοζόμενες πολιτικές της ΕΕ για
τα πανεπιστήμια δυσχεραίνουν αρκετά τους όρους φοίτησής της, διαλύουν τα πτυχία
της και καταστρέφουν το εργασιακό της μέλλον, όσο και η εργαζόμενη νεολαία του
“60% ανεργία”, των voucher, της ελαστικής απασχόλησης, των μισθών πείνας και
των ανύπαρκτων εργασιακών δικαιωμάτων.
Το “ΟΧΙ” στα μνημόνια πρέπει να συνοδευτεί με ένα μεγάλο “ΝΑΙ” στον άλλο
δρόμο που περνάει μέσα από την ρήξη με την ΕΕ και το ΔΝΤ και την αντικαπιταλιστική
ανατροπή της επίθεσης του μαύρου μετώπου του κεφαλαίου. Μέσα από ένα νέο γύρο
νεολαιίστικών και λαικών αγώνων να σταλεί μήνυμα φόβου στους “δυνάστες” των ζωών μας και
μήνυμα ελπίδας στους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης και του κόσμου, για μια κοινή
διεθνιστική πάλη με στόχο την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου.
